به چشمای بی نورش،

 نمی تونست حرف بزنه اما من تو نگاهش می خوندم که می گفت :  پشیمونه

 اما دیگه فرصتی واسه گفتنش نداشت و فقط نگاه می کرد.

 یاد آخرین دیدارمون افتادم که خیلی ساده رفت بی هیچ فرصتی برای خداحافظی . . .

 هنوزم نمی دونم چرا رفت !

 وقتی رفت نگاش سرد بود و لباش رو با سکوت تلخ و عذاب آور دوخته بود

 رفت ... آره رفت حتی برنگشت تا نگاهم کنه.

 الان دوباره روبرومه اما هنوزم نگاهش سرد و بی روحه و لبانش هنوز هم بسته،

 تنها تفاوتش با اون موقع اینه که ته نگاهش یه پشیمونی موج میزنه و رو لبانش واژه های تاسف ماسیده

 اما دیگه دیر شده، خیلی دیر

 دیگه هیچ فرصتی واسه بیانشون نداره

 اون رفت واسه همیشه ی همیشه . . .

نوشته شده توسط خودم